Ge-overwinterd

Op hippe kangoeroe's, slaperige koala's en bijtgrage haaien raak je op den duur ook uitgekeken. Daarom vlieg ik morgen terug naar Nederland. Hoewel Australie zich opmaakt voor de herfst, vlieg ik naar de lente. Ik heb ge-overwinterd! Een kleurtje heb ik al, dus ik kan zo door naar de Nederlandse zomer. Heerlijk!Na een reis van 24 uur (en 3 keer overstappen...) word ik weer verenigd met bezorgde ouders, zwangere zussen, lieve vrienden, m'n knezen en natuurlijk de allerliefste kerel van de wereld. Welmoed en ik hebben twee maanden lang genoten van een prachtig land, fantastische beesten en een heerlijke temperatuur. In de afgelopen twee maanden hebben we bijna 10.000 kilometer van Australie gezien. We dachten het mooiste gezien te hebben, maar een vrouw op de camping verzekerde ons dat de westkust nog veeeel mooier is. Tsja, misschien voor een volgende keer?

Oud-ijzer

Als magneetjes tot een hoop oud ijzer werden we aangetrokken tot Magnetic Island. Toen we van de veerboot stapten wisten we waarom, niet om de schoonheid van de natuur, de prachtige baaien of de mooie vergezichten, maar om een auto. Vanzelfsprekend niet zomaar een wagentje, maar een prachtig roze exemplaar, zonder dak en deuren, maar met een assepoester voorop en een prachtig brommend geluidje. Twee dagen lang hebben we hierin het eiland onveilig gemaakt. Natuurlijk kon ook een blik op de schoonheid van de natuur, de prachtige baaien en de mooie vergezichten niet ontbreken. Ons autootje beladen met flippers, snorkels en duikbrillen reden we van baai tot baai, op zoek naar de mooiste snorkelplekjes. Mooi koraal hebben we deze keer niet gezien, maar wel de prachtigste finding Nemo-visjes.

Seeskonkjes

Al die jaren zeilen met vrienden hadden me redelijke zeebenen gegeven, dacht ik... Maar waar is een Timme, een Hendrik of een Anne Jan als je aan de andere kant van de wereld zit? Mijn eigen zeebonken hadden plaatsgemaakt voor andere havenzangers en daar ben ik niet tegen bestand. Het kan natuurlijk ook aan de tyfoon gelegen hebben die hier vlakbij over zee raast, maar feit was dat ik na een tochtje van een uur me niet meer zo fit voelde. Zeeziek! Voor het eerst in mijn leven! 'In Australie is alles andersom' hebben we al vaak tegen elkaar gezegd. Zo prijken er op mijn been bijvoorbeeld 70 muggenbulten en heeft Welmoed er nogal wat minder, en zo blijkt hier mijn maag niet bestand tegen het ruime sop en die van Welmoed wel.

Toen de boot het anker liet zakken voor de kust van Hook Island voelde ik me niet erg fit, maar we hadden een introductieduik geboekte en dus hees ik me in een stingersuit (tegen dodelijke prikkwallen). Het zweet alweer rijkelijk op het voorhoofd, trok ik ook de wetsuit nog aan. Welmoed stond al met flippers aan en duikbril op te trappelen, dus kon ik ook niet achterblijven. Een plons in de zee, een stukje zwemmen, even onder water kijken en toen ging het mis. Lunch en ontbijt kwamen er weer uit (midden in de zee!) en ik zag de grootste vissen recht op mij (of op hun lunch/ontbijt) af zwemmen. Aargh! Paniek! Gelukkig was een rubberbootje vlakbij en werd ik aan boord gehesen. Shit!

Na een halfuurtje bijkomen op het strand van Hook Island heb ik toch nog kunnen snorkelen. Prachtig gekleurd koraal en grote en kleine viseen in alle kleuren van de regenboog. Een onbeschrijflijk mooie ervaring, ondanks het gebrek aan zeebenen. Hoewel ik de introductieduik niet meer zag zitten, is Welmoed nog wel 10 meter kopje onder gegaan. 'Onbeschrijflijk mooi', noemde ze de duik toen ze bovenkwam.

Misschien dat zo'n onbeschrijflijke ervaring er voor mij ook nog in zit. Het is nog zo'n 500 kilometer naar eindbestemming Cairns en in de resterende twee weken moet er ook nog wel tijd zijn voor een duik. Misschien dat we dan nog de grote zeeschildpadden van dichtbij kunnen zien. Een week geleden zagen we 200 mini schildpadjes uit het nest kruipen. Uit het ei en op naar de zee. Prachtig om te zien. En hoewel maar 1 van de 1000 schildpadjes het tot volwassen dier brengt, zijn we er zeker van dat bij die 200 'van ons' ook een overlever zit.

PS Goed nieuws voor vrijgezelle Welmoed: de aanbidders liggen inmiddels voor de deur...

(te slapen)

Alweer een paradijs!

Hoewel ik best met een four-wheel-drive door de regenwouden en over de stranden van Fraser Island (de aboriginals noemden het eiland K'gari, paradijs. Nu weten we dat ze hier alles het paradijs noemen, dus de verwachtingen waren niet hoger dan bij de vorige 18 paradijzen) wilde scheuren, mocht het niet van Welmoed. We zouden elke 10 meter vast zitten en zouden de hele dag onszelf moeten uitgraven. Overgehaald door dit doem-scenario stapten we met 15 toeristen en een ranger in een 4-wheel-drive bus.

In dit bakbeest scheurden we de hele dag over zandpaden. Als echte toeristen stopten we bij alle highlights die het eiland ons te bieden had. Zo zagen we het scheepswrak van de Maheno, een cruiseschip dat in 1930 is vergaan. De resten van het schip liggen nog steeds te roesten op het strand.

Toen de bus doorreed naar Lake McKenzie, begrepen we de aboriginals. Een paradijselijk mooi meer. Het meer is gevuld met regenwater, wat door het fijne witte zand zo gezuiverd is, dat het drinkbaar water is. Omdat het water zo schoon is, kunnen er geen beestjes in leven. Precies wat ik zocht! Na een wandeling door het regenwoud met spinnen zo groot als een hand (! en ik maar denken dat ik alle harige beestjes leuk vind...) een plonsje in een meer zonder beestjes. Heerlijk, tsja toch weer een echt paradijsje!

Nooit meer de Noordzee

Strand en Zee

Bruin water vol kwallen en alg, een strand vol kuilengravende Duitsers en kastelen bouwende koters. Met kippenvel het zoute water uit en opzoek naar die ene handdoek tussen de rest van de lawaaierige meute. Denk al bovenstaande (op het zout na) voor het gemak even weg en je bent in Jervis Bay - met de witste stranden en het helderste water ter wereld. Zelfs stranden met namen als Paradise Beach en Eden (waar we eerder waren) kunnen niet tippen aan deze prachtige baai. Nu weet ik het zeker, het is een stukje verder, maar voor mij nooit meer de Noordzee.

Stêd en Lân

Na een plonsje in dat helderste water werd het tijd voor cultuur. In hoofdstad Canberra hebben we ons uit geleefd in een wetenschapsmuseum en in Sydney hebben we kunnen griezelen bij de haaien in het grootste aquarium ter wereld. Ook het beroemde Opera House kon niet aan ons tripje ontbreken.

Huishoudelijke mededelingen

Huishoudelijk #1

Iedereen laat de afwas wel eens staan en als dat op je eigen aanrecht op een paar stappen van je woonkamer is, is dat heus niet zo erg. Maar als je woonkamer dwars door Australie reist en je aanrecht elke dag weer ergens anders is, kan het voorkomen dat je de afwas 100 kilometer verderop hebt laten staan... Na een snelle berekening bleken de kosten voor nieuwe bordjes, kopjes, bestek, afwasmiddel en theedoek niet op te kunnen tegen de benzine kosten. Aldus besloten we terug te rijden. Niet getreurd, op een beetje vertraging zijn we inmiddels wel berekend.

Huishoudelijk #2

Al een maand deel ik vervoermiddel en bed met iemand met wie ik de afgelopen twee jaar slechts een nietmachine en een kopieerapparaat deelde. Een beetje gek is het wel, met een collega op reis, maar gezellig is het zeker.

Huishoudelijk #3

Waarom niemand hier witte kleding draagt, weten we inmiddels, het blijft hier niet wit. Onwetend hadden we toch elk wat wits in de koffer gestopt, maar ook onze kleren bleken niet bestand tegen Australisch vuil en zweet. In de supermarkt zochten we het beste witwasmiddel en gooiden er een scheutje van over onze lichte was. Dat het geen witwasmiddel, maar pure bleek was, wisten we toen nog niet en dat mijn (natuurlijk lekkerst zittende lichtroze) zomerbroek er met grote witte vlekken weer uit zou komen zeker niet. Met een roze-wit gevlekte broek kan ik niet leven. Welmoed, die zich toch enigszins schuldig voelde omdat zij de fles bleek hanteerde, raadde me aan de hele broek dan maar te bleken en thuis weer in een kleurtje te verven. Ver weggestopt in een campervakje ligt daarom nu een witgelige maar nog steeds lekker zittende zomerbroek. Toch nog een stralend wit lichtpuntje: de witte kleren zijn wel weer mooi wit geworden!

Huishoudelijk #4

Onze camper is gelukkig redelijk compleet, maar een tafel waarvan je de ene tafelpoot eerst de grond in moet boren, is natuurlijk niks. Op veel plekken is het ontzettend droog en is de grond ontzettend hard. Nadat we tot drie keer toe, uiteindelijk toch met ons volle gewicht de poot 3 centimeter de grond in kregen, hadden we er genoeg van. Een zoektocht naar het allergoedkoopste tafeltje resulteerde in een prachtig exemplaar. Vanaf nu zitten we na elke wandeltocht of autorit met de pootjes op een heerlijk tafeltje/bankje!

Artis - soort van

Bus op een pondje, over varen en maar weer verder rijden. Afgelopen dinsdag kwamen we aan op Philip Island. We parkeerden onze auto en zagen meteen een kangoeroe (1) voor onze auto weghippen. In het Koala Reserve Center zagen we de mooiste koala's (2) van heeeel dichtbij.

We vonden een prachtige camping aan een baai en parkeerden onze bus aan het strand. We zouden even met de voetjes in het water, maar lazen toen tot onze schrik dat in dit pitoreske baaitje de afgelopen twee weken nogal vaak een witte mensenhaai is gesignaleerd. Slik! Geen haai (zelfs geen vin!) gezien, maar ach, we hopen dat we niet dichterbij dan dit bij zo'n beest zullen komen, en dus tellen we het beest mee in onze dierenteller (3). Om 20.45 exact lopen er op Philip Island duizenden kleine pinguins (4) uit de zee het strand op. Prachtig om te zien!

De volgende ochtend verzamelde een kolonie pelikanen (5) zich voor een viswinkel. Een hele bak visafval ging de grote snavels in. Op een steiger tuurde een groepje mensen aandachtig naar het water, wat ons natuurlijk heel nieuwsgierig maakte. Toen we ook in het water tuurden, zagen we een hele grote pijlstaartrog (6) met een doorsnede van meer dan een meter! Wat een groot beest!

Nouja, zes beesten dus, net als in Artis, maar nu zonder hekje!

Panne

Tsja, eerst heb je dit:

Met stuurbekrachtiging, een kleine 4000 kilometer op de teller, elektrische ramen en sloten, airco, een stille motor, hartstikke zuinig, etc. etc.

En dan een paar dagen later heb je dit:

Zonder al bovenstaande, met ruim 400.000 kilometer op de teller, maar met een bed, een keukentje en een leuk printje met echte Jack Outbacks!

In onze wicked camper toeren we inmiddels al enkele dagen door Zuid-Australie. Na enige problemen om Adelaide uit te komen (geen rondweg) sliepen we een nachtje op een camping met maar liefst 4 plaatsen. De volgende dag vrolijk verder gereden en 's avonds in een plaatselijke bar een date met drie mannen van middelbare leeftijd gemaakt voor de volgende ochtend. Welmoed wilde eigenlijk haar verjaardag voor het eerst in bikini vieren, maar daarvoor was het toch iets te fris. Met een reddingsvest om, stapten we 's ochtends bij de drie mannen in een bootje. Na een prachtige tocht over de rivier gingen de hengels uit: vissen! Ik heb niet gevist, maar Welmoed had binnen een paar minuten al beet, en vervolgens elke 10 minuten weer en weer en weer! Visjes kleiner dan 26 centimeter mogen hier niet op de BBQ en moet je dus weer teruggooien. Een Australische babyzalm van zo'n 20 centimeter moest met pijn in het hart toch echt weer terug in het water. Zo kreeg Welmoed wel een visverjaardag maar helaas geen verjaardagsvis. Zonder vis, kadootjes en familie, maar natuurlijk met taart voelde ze zich toch nog een beetje jarig.

Tsja, en toen hadden we dit:

Nee, gelukkig geen kerel aangereden, maar panne! Onze versnellingsbak had het begeven. Binnen een half uur na een telefoontje met Wicked Campers stond onze Hank voor ons klaar. Al hoofdschuddend kwam hij weer onder onze tank vandaan. Aanvankelijk waren we blij dat onze wagen tenminste iets mankeerde en dat we ons niet vergist hadden. Maar na drie dagen op een minicamping in de ‘middle of nowhere’ hadden we het wel gehad. Heel geduldig haalde Hank iedere ochtend onze camper op en bracht hem in de namiddag weer terug. In de tijd daartussen zaten wij bezittingloos op een kaal plekje op de camping te wachten. Jullie zullen begrijpen dat winnen van deze Yahtzeekamioenen nu onmogelijk is. Gelukkig kon onze Hank de versnellingsbak maken en zijn we nu weer back on the road!

Trekpleister

De regen heeft inmiddels plaats gemaakt voor zon. Veel zon... Na een fikse wandeling door Kings Canyon (wat later een wandeling voor goed geoefende wandelaars bleek te zijn; we dachten al dat het aan onze conditie lag!) slapen we een nachtje in een resort. In het midden van Australie is het zo heet en droog dat er niemand wil wonen. Speciaal voor de toeristen hebben ze hier en daar een resort neergezet. Vreselijk! De kamer is redelijk, maar het zijn de tientallen papegaaien voor de deur die het prachtig maken. Ik negeer de bordjes 'dont't feed the dingo's' en gooi wat stukken brood in ons tuintje wat zorgt voor nog meer verenpracht.

Een dag later rijden we door naar de trekpleister van Australie: Uluru (of Ayers Rock). Na een (wegens extreme hitte en spierpijn van gister) halverwege afgebroken wandeling door The Olga's rijden we naar ons nieuwe resort. 's Avonds bekijken we Uluru bij zonsondergang.

Aquaplanning!?

'Soms valt er in jaren geen druppel regen' staat er in mijn capitool reisgids bij het hoofdstukje over het Red Center. Voorbereid op extreme hitte (45 graden), een droog, kaal land verbazen we ons over het weer. Er is de afgelopen dagen extreem veel regen gevallen in Alice Springs en omstreken. We halen onze huurauto op en rijden richting het noorden. Al snel rijden we over stukken wegen die compleet ondergelopen zijn. Een beetje naïef splashen we door grote plassen. Het water komt tot ver boven het dak van de auto. We overnachten in een gek ding in de middle of nowhere (voor wie dacht dat Friesland ook middles of nowheres had > we hebben hier honderden kilometers gereden en misschien maar zes auto's gezien!). Voor onze voordeur staat een jongen met autopech. Hij vraagt naar onze hoeveelheid autokennis, maar we moeten hem teleurstellen. Als we vragen hoe de panne is ontstaan, wijst hij naar de grote plassen.

Hmm, de volgende dag rijden we iets voorzichtiger door nog groter geworden plassen. Waar we het niet vertrouwen, stapt Welmoed even uit om de stroming en de diepte te polsen. Veilig en wel komen we gelukkig aan bij de 'knikkers van de duivel'. Prachtige lavabollen die door erosie aan het oppervlak zijn gekomen. We verwachten bussen vol touristen, maar we zijn de enigen! Door vele muggen geterroriseerd wandelen we door het park. En zien het ene mooie kodakmoment na het andere. Ik zal jullie niet met allemaal vermoeien. Hier is er eentje!

Te plak!

Maandag 15 januari om 06.00 uur nog in Leeuwarden en op dinsdag 16 januari om 23.00 al in Melbourne! Pfffffffff, wat een reis!

Bij de tussenstop in London nog helemaal fris en fruitig, maar 10.000 kilometer en 12 uren verder in Hongkong brak, moe en last van een pijnlijk zitvlak. Nog 8.000 kilometer en 9 uren verder in Melbourne. De piloot grapte dat het er een graad of 37 was. Wij dachten dat hij fahrenheit bedoelde. Nee dus. Om half elf nog 37 graden! Vervolgens in een taxi met extreme airco naar het hotel en lekker koese.

Vandaag Melbourne bekeken, morgen een date met Yuri, de Japanse bij wie ik tien jaar geleden in de klas zat en met wie ik al jaren een briefwisseling onderhoud. Inmiddels woont ze in Melbourne en kan ik na tien jaar schriftelijke communicatie eindelijk weer eens echt met haar praten. Spannend. Eigenlijk gewoon een blind date!