Made in Vietnam

Hoewel de laatste week van ons reisavontuur aangebroken is en we Vietnam alweer achter ons gelaten hebben, toch nog een Vietnam-verhaal op't blog.

Vanuit Darwin zijn we naar Ho Chi Minh Stad gevlogen. Een paar dagen lang hebben we ons leven geriskeerd op elk zebrapad. Honderden, zoniet duizenden scooters (beladen met elk minimaal 2, maximaal 5 personen/varkens/strobalen/jerrycans/auto-onderdelen) razen er op elk denkbaar tijdstip door de straten. Hoewel zebrapaden en stoplichten ruimschoots aanwezig zijn, worden ze door de Vietnamese scooterrijders vakkundig genegeerd. Met gepaste trots kunnen we meedelen dat we inmiddels zijn geslaagd voor de cursus oversteken voor gevorderden.

Na een les Vietnamees voor beginners hebben we voor afdingen inmiddels geen cursus meer nodig. Eerst onderhandelen, dan semi-boos weglopen waarna ze je toch snel weer achterna lopen omdat die respectievelijk 0,17/30/1 euro voor een biertje/auto+chauffeur voor een hele dag/net echt Ralph Lauren-shirt toch wel akkoord is. Daarna was het eindelijk tijd voor vakantie. In een heul fout resort met knalblauw zwembad, aan zee. Na een paar dagen rust was het weer tijd voor actie. Snorkeltripje hier, enorm lange busreis (7 uur voor 250 kilometer...) daar en dan weer vlug op naar het volgende resort. Heerlijk!

Die busreis nog vers in het geheugen, hebben we voor de volgende kilometers naar Hoi An toch maar een binnenlandse vlucht geboekt.

Oer Hoi An hie ik foarôf it folgende yn de Lonely Planet lêzen: “Foardatst ek mar oankaam bist yn Hoi An, you may find yourself strong-armed with sweetness by a young girl taking you to her ‘aunties’ tailor shop.” We binne dus taret, mar toch sjogge we der net fan op as ús taksysjauffeur ús ûnderweis fan it fleanfjild nei Hoi An freget oft we it in probleem fine dat hy noch even in freon fan him oppikt (dy’t elke dei in pear kilometer rinne moat om nei syn wurk te kommen). Ach, gossie, we binne de minsten net en dus stapt der in ferdacht goed Ingels sprekkende jonge by ús yn de taksy.

Hy riedt al gau wêr’t we weikomme en begjint dan oer fuotbal. Dat is in goed gebrûk fan alle Aziaten. Ast seist datst út Nederlân komst, is harren antwurd dêrop, sûnder útsûndering, Lobbèn of Snaidèr. Ast net fan fuotbal hâldst, sa as my, wolst nei in pear wiken wol útskrieme datst net Lobbèn hytst, of Kout en al hielendol gjin Snaidèr. As er oer Sarkozy begint, tink ik noch even dat er ynhâldlik diskussearje wolle oer de Frânske presidint. Myn raderen begjinne al te draaien, want hoefolle parate kennis haw ik eins oer de Frânske polityk? De rem kin der lyk wer op, want hy hat it, fansels, oer Van Persie. Nei dit rituele fuotbalpraatsje bringt Mie (sa hyt er) it gespreksûnderwerp handich op ús reisplannen. Want hoelang tinke we te bliuwen yn syn hometown en wat wolle we der eins dwaan?

Hoi An is de kleanmakkersstêd fan Vietnam en ik ha tafallich wat romte oer yn myn rêchsek. Dat útsein foar keunst en natuer, kom ik hjir ek foar de klean. Mie ferskeret ús derfan dat we foar dat lêtste net yn de haadstrjitte wêze moatte. Fierstente djoer en boppedat minder goed as dat wat syn suske makket. Ah, dêr komt de aap uit de mouw! Mar nei’t we mar trije kear sein ha dat we no earst nei ús hotel wolle, jout Mie it op. By it hotel freget er noch oft we mei him mei gean nei de winkel fan syn suske as we him de kommende dagen tafallich tsjinkomme yn Hoi An. Ach, hoe grut soe dy kâns wêze, tinke we noch, Hoi An hat like folle ynwenners as Ljouwert, mar is folle grutter.


By in skuonmakker bringe we ús Vietnamese wurdsjes yn de praktyk. Wat binne we grutsk as we bûten stean mei in bestelling foar in pear prachtige skuon! We stappe krekt wer op’e fyts as der in skooter foarby rydt en der fan ûnder in helm nei ús roppen wurdt: ‘‘Hey you, my friend!’. It is Mie. Fansels. Ach, we ha noch wol wat romte foar wat klean en Mie docht echt syn best, dat we gean mei nei syn Suske. Se binne ûnder de yndruk fan ús ûnderhannelingskwaliteiten (we binne al in pear wiken yn Vietnam) en dan benammen fan ús meast brûkte sin oi troi oi (yn Nederlân brûk ik’m noait, mar Amerikanen hearst it op televyzje oan de rinnende bân sizzen: Oh, my god!). We litte wat klean meitsje en op de fyts werom diskussearje we oer wat harren wurkwize wêze moat. Lit Mie himsels in pear kear deis bûten de stêd bringe om mei syn befreone taksysjauffeur werom te riden? En rydt hy dan de rest fan de dei troch Hoi An, op syk nei syn friends? Of jout er in beskriuwing fan syn friends oan minsken yn de stêd dy’t him belje sadra’t der ien foarby rint dy’t foldocht oan de uterlike kenmerken?

Noja, wat de taktyk ek is, nei dy les Vietnamees voor beginners ha we foar ôftingjen gjin kursus mear nedich. Earst ûnderhannelje, in pear kear oi troi oi roppe, semi-lulk fuortrinne, wêrnei’t se dy gau efternei rinne om’t dy respektivelik 0,17/15/1 euro foar in bierke/auto+sjauffeur foar in hiele dei/krekt echt Ralph Lauren-shirt wol akkoard is. En allegear echt made in Vietnam.

Snacki foar Schnappi?!

Jaaaah! We hebben het krokodillentochtje overleefd! Hieronder een filmpje. Jakob zit voor in de kano en houdt de hengel vast om de kroko's te lokkken en ik zit veilig achterin de kano te filmen...

Lekker chille...

.

Heel blij en dankbaar waren we toen we van Wicked zomaar een upgrade kregen, van een gewone 'van' naar een heuse 'chilled van' (=barrel met airco). Al snel bleek echter dat de nachten hier al chill genoeg zijn. 3 graden is geen uitzondering... Met alle kleren (we rekenden op de loeihete thaise zomer, dus zoveel warme kleren hebben we ook niet bij ons...) aan lagen we dus de eerste nachten in onze camper. Gelukkig zijn we inmiddels wat noordelijker, hier is het zowel overdag als 's avonds heerlijk warm. Gisteravond stonden we zelfs op een camping met 'hotsprings', natuurlijke en helende (=goed voor pootje) warmwaterbronnen! De afgelopen weken zijn we eerst via de kust gereisd en vervolgens 1500 kilometer richting het red centre van Australie gereden. Aan de kust hebben we gesnorkeld en zijn we met een vliegtuigje (met een ietwat vreemde piloot) over Fraser Island (grootste zandeiland ter wereld) en migrerende walvissen gevlogen.

Omdat we toch nog een paar dagen 'over' hadden, zijn we zelfs nog naar Uluru gereden. Onderweg hebben we ook de Devils Marbles nog gezien en natuurlijk kon de zonsondergang by Uluru niet ontbreken in onze toeristische speedtrip.

We staan nu op het punt een kano te huren om een spannend tochtje over een krokodillenrivier te maken... Wordt vervolgd (hopelijk...)

One Wicked Adventure

We touren inmiddels een week door Australie in onze Wicked Camper (lees: oud barrel, maar hij rijdt goed en Jakob past er languit in!). Na Sydney (Opera House) zitten we inmiddels aan de Sunshine Coast (meer dan 300 dagen zon per jaar!). Dat mocht ook wel, want hoewel het bij jullie aan de Wadden-sunshine-coast al mooi weer is zolang wij weg zijn, was het in Sydney vooral koud en regenachtig (het is hier dan ook winter).

Aan deze Sunshine Coast is niet alleen het weer, maar ook het humeur van de meeste mensen vrij zonnig. Iedereen leeft mee met ons verlies tegen Spanje en iedereen verzekert ons ervan toch echt pro 'the oranges' te zijn. De finale hebben we overigens in een ietwat sneue tv-room op een camping gekeken. De wekker op 04.30 uur en toen heerlijk brak met nog een paar Nederlanders voor een groot scherm.

Behalve voetbal zien we hier vooral veel bijzondere beesten. Gister hebben we een whale-watch-poging gedaan, walvissen (die nu van Antarctica migreren naar Australie trekken) zagen we alleen van veraf, maar een groep dolfijnen konden we van iets dichterbij bekijken. Verder hippen de kangoeroes rondom onze camper en vliegen de papegaaien af en aan. We zijn inmiddels in Hervey Bay, volgens onze reisgids is dit de whale-watch-capitol-of-the-world, dus we hopen de bultruggen morgen van iets dichterbij te kunnen zien.

Change of plans...

Op doktersadvies hebben we besloten onze reisplannen om te gooien... Morgen vertrekken we voor drie weken naar Australie. In een Wicked Camper krijgt Jakob z'n voet een stuk meer rust dan in de tuktuks, bussen, treinen, boten en taxi's in Thailand/Laos/Vietnam/Cambodja.

Met een behoorlijke voorraad 'drugs', hopen we dat de cellulitis wegblijft. Na drie weken vliegen we terug naar Ho Chi Minh City om dan de resterende drie/vier weken alsnog IndoChina te zien.

Op naar oz dus!! No worries!

Woehoehoe!

Van joehoe naar woehoehoe, het kan snel gaan...

Dinsdag zijn we aangekomen in Bangkok, direct naar het hotel, wat een erg mooi hotel blijkt te zijn. Gelukkig ook maar, want we zitten hier nog tenminste tot maandag...

Terwijl ik me al aan het voorbereiden was op de volgende bestemming (er kan er maar een de reisleider zijn), zag ik Jakob in de Lonely Planet al bij de D van disaster&disease zoeken... Thuis had'ie al een beetje last van z'n been en het is er hier helaas niet beter op geworden. Bang gepraat door zekere mensen, vreesde Jakob al voor de vleesetendescheurbuiktyfusbacterie en dus voor zijn leven, maar vanochtend in het ziekenhuis bleek het om 'cellulitis' (niet te verwarren met wat we in Nederland verstaan onder cellulitis) te gaan, een huidinfectie. Van de inlichtingenbalie werden we naar surgery (paniek!) gebracht, toen naar de dermatoloog en vervolgens naar de ER. In een rolstoel. Met chauffeur, dat dan weer wel.

Vandaag een shotje antibioticum gehad en morgen nog eentje, tussendoor voor controle naar een dokter met een onuitspreekbare naam. Geen paniek dus, komt allemaal weer goed. Manlief neemt z'n bedrust heul serieus, dus ik loop wat af en aan met water/koekjes/nootjes/puzzelboekjes/afstandsbedieningen/etc. Hij slaapt nu, dus kon net even wegsneaken om jullie op de hoogte te brengen van onze o zo fantastische, zomerse, cultureel hoogstaande avonturen.

Later meer!

(helaas nog geen foto's, paparatsje zal morgen aan de slag ;-)

Komt'ie:

Joehoe!!!

Hoewel Jacob al op z'n lauweren kan rusten, zet ik nog even stug door. Die werkdagen van 15 uur ben ik natuurlijk vergeten zodra ik onder een palmboompje lig...

Over een week vliegen we naar Bangkok om vanaf daar door te reizen naar Laos, Vietnam en Cambodja. Joehoe!!!