Monday, February 26, 2007

Alweer een paradijs!


Hoewel ik best met een four-wheel-drive door de regenwouden en over de stranden van Fraser Island (de aboriginals noemden het eiland K'gari, paradijs. Nu weten we dat ze hier alles het paradijs noemen, dus de verwachtingen waren niet hoger dan bij de vorige 18 paradijzen) wilde scheuren, mocht het niet van Welmoed. We zouden elke 10 meter vast zitten en zouden de hele dag onszelf moeten uitgraven. Overgehaald door dit doem-scenario stapten we met 15 toeristen en een ranger in een 4-wheel-drive bus.



In dit bakbeest scheurden we de hele dag over zandpaden. Als echte toeristen stopten we bij alle highlights die het eiland ons te bieden had. Zo zagen we het scheepswrak van de Maheno, een cruiseschip dat in 1930 is vergaan. De resten van het schip liggen nog steeds te roesten op het strand.




Toen de bus doorreed naar Lake McKenzie, begrepen we de aboriginals. Een paradijselijk mooi meer. Het meer is gevuld met regenwater, wat door het fijne witte zand zo gezuiverd is, dat het drinkbaar water is. Omdat het water zo schoon is, kunnen er geen beestjes in leven. Precies wat ik zocht! Na een wandeling door het regenwoud met spinnen zo groot als een hand (! en ik maar denken dat ik alle harige beestjes leuk vind...) een plonsje in een meer zonder beestjes. Heerlijk, tsja toch weer een echt paradijsje!

Saturday, February 17, 2007

Nooit meer de Noordzee

Strand en Zee

Bruin water vol kwallen en alg, een strand vol kuilengravende Duitsers en kastelen bouwende koters. Met kippenvel het zoute water uit en opzoek naar die ene handdoek tussen de rest van de lawaaierige meute. Denk al bovenstaande (op het zout na) voor het gemak even weg en je bent in Jervis Bay - met de witste stranden en het helderste water ter wereld. Zelfs stranden met namen als Paradise Beach en Eden (waar we eerder waren) kunnen niet tippen aan deze prachtige baai. Nu weet ik het zeker, het is een stukje verder, maar voor mij nooit meer de Noordzee.

Stêd en Lân
Na een plonsje in dat helderste water werd het tijd voor cultuur. In hoofdstad Canberra hebben we ons uit geleefd in een wetenschapsmuseum en in Sydney hebben we kunnen griezelen bij de haaien in het grootste aquarium ter wereld. Ook het beroemde Opera House kon niet aan ons tripje ontbreken.

Huishoudelijke mededelingen

Huishoudelijk #1
Iedereen laat de afwas wel eens staan en als dat op je eigen aanrecht op een paar stappen van je woonkamer is, is dat heus niet zo erg. Maar als je woonkamer dwars door Australie reist en je aanrecht elke dag weer ergens anders is, kan het voorkomen dat je de afwas 100 kilometer verderop hebt laten staan... Na een snelle berekening bleken de kosten voor nieuwe bordjes, kopjes, bestek, afwasmiddel en theedoek niet op te kunnen tegen de benzine kosten. Aldus besloten we terug te rijden. Niet getreurd, op een beetje vertraging zijn we inmiddels wel berekend.

Huishoudelijk #2
Al een maand deel ik vervoermiddel en bed met iemand met wie ik de afgelopen twee jaar slechts een nietmachine en een kopieerapparaat deelde. Een beetje gek is het wel, met een collega op reis, maar gezellig is het zeker.

Huishoudelijk #3
Waarom niemand hier witte kleding draagt, weten we inmiddels, het blijft hier niet wit. Onwetend hadden we toch elk wat wits in de koffer gestopt, maar ook onze kleren bleken niet bestand tegen Australisch vuil en zweet. In de supermarkt zochten we het beste witwasmiddel en gooiden er een scheutje van over onze lichte was. Dat het geen witwasmiddel, maar pure bleek was, wisten we toen nog niet en dat mijn (natuurlijk lekkerst zittende lichtroze) zomerbroek er met grote witte vlekken weer uit zou komen zeker niet. Met een roze-wit gevlekte broek kan ik niet leven. Welmoed, die zich toch enigszins schuldig voelde omdat zij de fles bleek hanteerde, raadde me aan de hele broek dan maar te bleken en thuis weer in een kleurtje te verven. Ver weggestopt in een campervakje ligt daarom nu een witgelige maar nog steeds lekker zittende zomerbroek. Toch nog een stralend wit lichtpuntje: de witte kleren zijn wel weer mooi wit geworden!

Huishoudelijk #4

Onze camper is gelukkig redelijk compleet, maar een tafel waarvan je de ene tafelpoot eerst de grond in moet boren, is natuurlijk niks. Op veel plekken is het ontzettend droog en is de grond ontzettend hard. Nadat we tot drie keer toe, uiteindelijk toch met ons volle gewicht de poot 3 centimeter de grond in kregen, hadden we er genoeg van. Een zoektocht naar het allergoedkoopste tafeltje resulteerde in een prachtig exemplaar. Vanaf nu zitten we na elke wandeltocht of autorit met de pootjes op een heerlijk tafeltje/bankje!


Wednesday, February 7, 2007

Artis - soort van


Bus op een pondje, over varen en maar weer verder rijden. Afgelopen dinsdag kwamen we aan op Philip Island. We parkeerden onze auto en zagen meteen een kangoeroe (1) voor onze auto weghippen. In het Koala Reserve Center zagen we de mooiste koala's (2) van heeeel dichtbij.
We vonden een prachtige camping aan een baai en parkeerden onze bus aan het strand. We zouden even met de voetjes in het water, maar lazen toen tot onze schrik dat in dit pitoreske baaitje de afgelopen twee weken nogal vaak een witte mensenhaai is gesignaleerd. Slik! Geen haai (zelfs geen vin!) gezien, maar ach, we hopen dat we niet dichterbij dan dit bij zo'n beest zullen komen, en dus tellen we het beest mee in onze dierenteller (3). Om 20.45 exact lopen er op Philip Island duizenden kleine pinguins (4) uit de zee het strand op. Prachtig om te zien!
De volgende ochtend verzamelde een kolonie pelikanen (5) zich voor een viswinkel. Een hele bak visafval ging de grote snavels in. Op een steiger tuurde een groepje mensen aandachtig naar het water, wat ons natuurlijk heel nieuwsgierig maakte. Toen we ook in het water tuurden, zagen we een hele grote pijlstaartrog (6) met een doorsnede van meer dan een meter! Wat een groot beest!
Nouja, zes beesten dus, net als in Artis, maar nu zonder hekje!

Sunday, February 4, 2007

Panne


Tsja, eerst heb je dit:


Met stuurbekrachtiging, een kleine 4000 kilometer op de teller, elektrische ramen en sloten, airco, een stille motor, hartstikke zuinig, etc. etc.




En dan een paar dagen later heb je dit:
Zonder al bovenstaande, met ruim 400.000 kilometer op de teller, maar met een bed, een keukentje en een leuk printje met echte Jack Outbacks!



In onze wicked camper toeren we inmiddels al enkele dagen door Zuid-Australie. Na enige problemen om Adelaide uit te komen (geen rondweg) sliepen we een nachtje op een camping met maar liefst 4 plaatsen. De volgende dag vrolijk verder gereden en 's avonds in een plaatselijke bar een date met drie mannen van middelbare leeftijd gemaakt voor de volgende ochtend. Welmoed wilde eigenlijk haar verjaardag voor het eerst in bikini vieren, maar daarvoor was het toch iets te fris. Met een reddingsvest om, stapten we 's ochtends bij de drie mannen in een bootje. Na een prachtige tocht over de rivier gingen de hengels uit: vissen! Ik heb niet gevist, maar Welmoed had binnen een paar minuten al beet, en vervolgens elke 10 minuten weer en weer en weer! Visjes kleiner dan 26 centimeter mogen hier niet op de BBQ en moet je dus weer teruggooien. Een Australische babyzalm van zo'n 20 centimeter moest met pijn in het hart toch echt weer terug in het water. Zo kreeg Welmoed wel een visverjaardag maar helaas geen verjaardagsvis. Zonder vis, kadootjes en familie, maar natuurlijk met taart voelde ze zich toch nog een beetje jarig.



Tsja, en toen hadden we dit:


Nee, gelukkig geen kerel aangereden, maar panne! Onze versnellingsbak had het begeven. Binnen een half uur na een telefoontje met Wicked Campers stond onze Hank voor ons klaar. Al hoofdschuddend kwam hij weer onder onze tank vandaan. Aanvankelijk waren we blij dat onze wagen tenminste iets mankeerde en dat we ons niet vergist hadden. Maar na drie dagen op een minicamping in de ‘middle of nowhere’ hadden we het wel gehad. Heel geduldig haalde Hank iedere ochtend onze camper op en bracht hem in de namiddag weer terug. In de tijd daartussen zaten wij bezittingloos op een kaal plekje op de camping te wachten. Jullie zullen begrijpen dat winnen van deze Yahtzeekamioenen nu onmogelijk is. Gelukkig kon onze Hank de versnellingsbak maken en zijn we nu weer back on the road!