Hoewel de laatste week van ons reisavontuur
aangebroken is en we Vietnam alweer achter ons gelaten hebben, toch nog een
Vietnam-verhaal op't blog.
Vanuit Darwin zijn we naar Ho Chi Minh Stad
gevlogen. Een paar dagen lang hebben we ons leven geriskeerd op elk zebrapad.
Honderden, zoniet duizenden scooters (beladen met elk minimaal 2, maximaal 5
personen/varkens/strobalen/jerrycans/auto-onderdelen) razen er op elk denkbaar
tijdstip door de straten. Hoewel zebrapaden en stoplichten ruimschoots aanwezig
zijn, worden ze door de Vietnamese scooterrijders vakkundig genegeerd. Met
gepaste trots kunnen we meedelen dat we inmiddels zijn geslaagd voor de cursus
oversteken voor gevorderden.
Na een les Vietnamees voor beginners hebben we voor afdingen inmiddels geen cursus meer nodig. Eerst onderhandelen, dan semi-boos weglopen waarna ze je toch snel weer achterna lopen omdat die respectievelijk 0,17/30/1 euro voor een biertje/auto+chauffeur voor een hele dag/net echt Ralph Lauren-shirt toch wel akkoord is. Daarna was het eindelijk tijd voor vakantie. In een heul fout resort met knalblauw zwembad, aan zee. Na een paar dagen rust was het weer tijd voor actie. Snorkeltripje hier, enorm lange busreis (7 uur voor 250 kilometer...) daar en dan weer vlug op naar het volgende resort. Heerlijk!
Die busreis nog vers in het geheugen, hebben we voor de volgende kilometers naar Hoi An toch maar een binnenlandse vlucht geboekt.
Oer Hoi An hie ik foarôf it folgende yn de Lonely Planet lêzen: “Foardatst ek mar oankaam bist yn Hoi An, you may find yourself strong-armed with sweetness by a young girl taking you to her ‘aunties’ tailor shop.” We binne dus taret, mar toch sjogge we der net fan op as ús taksysjauffeur ús ûnderweis fan it fleanfjild nei Hoi An freget oft we it in probleem fine dat hy noch even in freon fan him oppikt (dy’t elke dei in pear kilometer rinne moat om nei syn wurk te kommen). Ach, gossie, we binne de minsten net en dus stapt der in ferdacht goed Ingels sprekkende jonge by ús yn de taksy.
Hy riedt al gau wêr’t we weikomme en begjint dan oer fuotbal. Dat is in goed gebrûk fan alle Aziaten. Ast seist datst út Nederlân komst, is harren antwurd dêrop, sûnder útsûndering, Lobbèn of Snaidèr. Ast net fan fuotbal hâldst, sa as my, wolst nei in pear wiken wol útskrieme datst net Lobbèn hytst, of Kout en al hielendol gjin Snaidèr. As er oer Sarkozy begint, tink ik noch even dat er ynhâldlik diskussearje wolle oer de Frânske presidint. Myn raderen begjinne al te draaien, want hoefolle parate kennis haw ik eins oer de Frânske polityk? De rem kin der lyk wer op, want hy hat it, fansels, oer Van Persie. Nei dit rituele fuotbalpraatsje bringt Mie (sa hyt er) it gespreksûnderwerp handich op ús reisplannen. Want hoelang tinke we te bliuwen yn syn hometown en wat wolle we der eins dwaan?
Hoi An is de kleanmakkersstêd fan Vietnam en ik ha tafallich wat romte oer yn myn rêchsek. Dat útsein foar keunst en natuer, kom ik hjir ek foar de klean. Mie ferskeret ús derfan dat we foar dat lêtste net yn de haadstrjitte wêze moatte. Fierstente djoer en boppedat minder goed as dat wat syn suske makket. Ah, dêr komt de aap uit de mouw! Mar nei’t we mar trije kear sein ha dat we no earst nei ús hotel wolle, jout Mie it op. By it hotel freget er noch oft we mei him mei gean nei de winkel fan syn suske as we him de kommende dagen tafallich tsjinkomme yn Hoi An. Ach, hoe grut soe dy kâns wêze, tinke we noch, Hoi An hat like folle ynwenners as Ljouwert, mar is folle grutter.
By in skuonmakker bringe we ús Vietnamese wurdsjes yn de praktyk. Wat binne we grutsk as we bûten stean mei in bestelling foar in pear prachtige skuon! We stappe krekt wer op’e fyts as der in skooter foarby rydt en der fan ûnder in helm nei ús roppen wurdt: ‘‘Hey you, my friend!’. It is Mie. Fansels. Ach, we ha noch wol wat romte foar wat klean en Mie docht echt syn best, dat we gean mei nei syn Suske. Se binne ûnder de yndruk fan ús ûnderhannelingskwaliteiten (we binne al in pear wiken yn Vietnam) en dan benammen fan ús meast brûkte sin oi troi oi (yn Nederlân brûk ik’m noait, mar Amerikanen hearst it op televyzje oan de rinnende bân sizzen: Oh, my god!). We litte wat klean meitsje en op de fyts werom diskussearje we oer wat harren wurkwize wêze moat. Lit Mie himsels in pear kear deis bûten de stêd bringe om mei syn befreone taksysjauffeur werom te riden? En rydt hy dan de rest fan de dei troch Hoi An, op syk nei syn friends? Of jout er in beskriuwing fan syn friends oan minsken yn de stêd dy’t him belje sadra’t der ien foarby rint dy’t foldocht oan de uterlike kenmerken?
Noja, wat de taktyk ek is, nei dy les Vietnamees voor beginners ha we foar ôftingjen gjin kursus mear nedich. Earst ûnderhannelje, in pear kear oi troi oi roppe, semi-lulk fuortrinne, wêrnei’t se dy gau efternei rinne om’t dy respektivelik 0,17/15/1 euro foar in bierke/auto+sjauffeur foar in hiele dei/krekt echt Ralph Lauren-shirt wol akkoard is. En allegear echt made in Vietnam.
.JPG)