Huisje in Umbrië

- Beoordelingen van eerdere huurders?

Nee.

- Nergens op internet te vinden?

Nee, echt niet, wij zijn de eerste huurders voor deze vakantieorganisatie.

- En het had een privézwembad?

Ja, klinkt prachtig toch?!

- Te mooi om waar te zijn, zo klinkt het. En geen foto’s van de badkamer op internet toch? Nou, dan weet je’t wel. We zien jullie straks zeker terug in zo’n oplichtingprogramma.

Alle vertrouwen had ik in het vakantiehuisje waar we deze zomer een week zouden verblijven. Het vertrouwen was nergens op gebaseerd. Ik stond er niet eens bij stil dat het allemaal een scam kon zijn. Tot ik natuurlijk met een paar pessimisten sprak.

En dus gingen we toch ietwat gespannen op reis. Met de verhuurder hadden we afgesproken op een plein voor Café Deluxe in een piepklein Umbrisch dorpje. Om 16.00 uur. Wij waren keurig op tijd en hadden zelfs al boodschappen gedaan zodat we ons paradijsje niet direct hoefden te verlaten voor iets aards als boodschappen. Om 16.00 uur hielden wij daar op dat dorpspleintje voor Café Deluxe een bankje bezet terwijl de dorpsoudsten misprijzend neerkeken op de weldoorvoede Hollanders. Om kwart over vier ontbrak van de verhuurder nog steeds ieder spoor. Ik zag ons al bijna in de Hilversumse studio’s staan, maar pakte eerst mijn telefoon. Van de vakantieorganisatie had ik een telefoonnummer van de eigenaar ontvangen. Wel werd er direct bijgezegd dat de persoon aan de andere kant van de lijn niet of nauwelijks Engels sprak.

De telefoon ging vier, vijf keer over totdat er iemand op nam. Ik was op zoek naar een zekere Enrico, maar dit klonk toch meer als een señorita. Ik begon in keurig Engels, maar na drie zinnen en gestamel vanaf de andere kant herhaalde ik een paar keer vragend Enrico? Enrico? Daarbij de naam van het vakantiehuisje noemend. Tien minuten later stond Enrico in levende lijve voor ons. We konden achter hem aanrijden.

Telkens als zijn remlichten ons op de nog bleke gezichtjes schenen, keken we om ons heen. Is het hier? Dit huis misschien? Wel erg…rustiek. Maar gelukkig reed Enrico bij zulke gedachten steeds door. Toen zijn auto uiteindelijk een onverhard landweggetje opdraaide, wisten we dat het niet ver meer kon zijn. We hielden stil voor een groot statig hek, dat automatisch open zwierde. We stompten elkaar zachtjes aan. Enrico leidde ons snel rond –zwembad, geitjes, keuken, barbecue, slaapkamer, badkamer- en overhandigde ons de sleutels van het paradijs en de afstandsbediening voor het hek. En weg was’ie. Een paar minuten later zaten we op onze veranda, met uitzicht over heel (of half, daar wil ik van af zijn) Umbrië. Op de achtergrond het zacht kabbelende zwembad en zo nu en dan een landelijk bèèèè van de geitjes. En de badkamer? Niks mis mee.